Türk şiirinde kendine özgü bir yer açan Özdemir Asaf 28 Ocak’ta İstanbul’da öldü. 1923’te Ankada’da doğan Özdemir Asaf’ın asıl adı Halit Özdemir Arun’duç Lise son sınıfa kadar Galatasaray’da okudu, diplomasını Kabataş Erkek Lisesi’nden aldı. İstanbul Hukuk ve İktisat Fakültesi Gazetecilik Enstitüsü’ndeki yüksek öğrenimini yarım bıraktı; gazetecilik, çevirmenlik yaptı.

1950’de Sanat Basımevi’ni, 1955’te Yuvarlak Masa Yayınları’nı kurdu. Özdemir Asaf’ın ilk şiirleri 1940-1944 arasında Ser veti Fünun-Uyanış dergisinde, daha sonra da Vatan gazetesinin sanat sayfasında çıktı. Sevgi, ayrılık, özelliklede ölüm temasını işlediği bu şiirler, 1940’ların duyarlığından izler taşımakla birlikte, şiirde yoğunluk arayışının ipuçlarını da taşıyordu.

1955’te yayımladığı Dünya Kaçtı Gözüme’ye 1952’den sonra yazdığı şiirlerinde “ikinci kişi” problemine eğildiğini, ikinci kişi ile kendi arasındaki bağlantıları çeşitli yönlerden derinleştirdiğini, yaşayışını dolduran davranışları soyutlaştırarak düşünce planına yükselttiğini, bunu yaparken de 1950 şiirinin ortak biçim anlayışından ayrı, özel bir dil kullandığını söylüyor.

“Gerçek bir şiirde sözcükler kendilerini yepyeni görür” diyen Özdemir Asaf şiiri biçim olarak iyice aza indirdi, Doğan Hızlan’ın altını çizdiği gibi “ikilikler, dörtlükler içinde bir büyük şiirden daha çoğunu vermenin gerilimini” yaşadı. Özdeyiş niteliği taşıyan ironi yüklü bu kısacık şiirlerde kendisiyle, toplumla, çağıyla hesaplaştı.

Sen Sen Sen (1957) sonra yayımladığı “Deyişler-etika” alt başlıklı Yuvarlağın Köşeleri’nde pek çok konu ve kavrama ilişkin özdeyişlerini topladı. Bu kitap bir bakıma şiirinin de açıklamasıydı. Çiçekleri Yemeyin (1975) adlı kitaplarında daha uzun bir söyleyişe yöneldi. Yıldız Moran’ın ingilizceye çevirdiği bazı şiirleri To Go To (1964) adıyla kitaplaştıran Özdemir Asaf daha ilk kitabında usta bir şairdi.

Doğan Hızlan’ın değerlendirmesiyle “şiir işçiliğini hep sakladı, kolay bir iş yaparmış gibi davrandı. Tekdüze mutlulukların, uydurma tedirginliklerin şairi olmadı.”