Vakıf sözlükte, "Bir hizmetin gelecekte de yapılması için belli şartlarla ve resmî bir yolla ayrılarak, bir kimse tarafından bırakılan mülk veya para" anlamına geliyor. Vakfın temel özelliği, hiçbir maddî çıkar gözetmeksizin yalnızca hizmet amacına yönelik kurum olmasıdır.
Tarihe bakıldığında, özellikle atalarımızın vakfa büyük önem verdiği görülür.
Vakıf ve benzeri kuruluşlar belki her millette söz konusudur. Ancak "VAKIF MEDENİYETİ" kurabilmiş tek millet, bizim büyük atalarımız olmuştur. Çevremize baktığı mı zda, atalarımızdan kalan vakıf eserlerinin hala dimdik ayakta olduğunu ve hizmete amade olduklarım görürüz. Yurdumuzu ve bugün sınırlarımız dışında kalmış eski Türk illerini böylesine vakıf eserleriyle ören atalarımızın amacı neydi acaba? Bu amacı, yüce bir duygunun ışığında açıklamak mümkündür: "Sizin en hayırlınız, insanlara en çok hayrı dokunandır." prensibi.
Bugün her şeyin çıkar esasına dayandırıldığı günümüz dünyasında, o yüceliği anlamak belki güçtür. Fakat o yücelik çocuklarımıza ve dünya çocuklarına verilmediği sürece, insanlık daha çok acılar da yaşayacak gibi görünüyor.
"Yaratılanı hoş gör, Yaratan’dan ötürü" anlayışından hareketle, herkesin, hatta her canlının mutluluğuna çalışan vakıflara bugün daha çok ihtiyacımız var. Toplumun huzuru, sosyal barışın temini, şefkat ve merhametin egemenliği için vakıflara sahip çıkalım.

(Ali Gül, Millİ Eğitim Vakfı Dergisi)