Halife annesi şöyle dedi: "Sakın ateşle oynama!"
Sekiz yaşında olan bu çocuğun pek fena bir huyu vardı. Mutfaktan kibrit alır, cebine koyar, kırlara çıktığı zaman çalı çırpıyı ateşe verirdi.

Bir yaz günü Halit üç arkadaşıyla beraber ormanda gezmeye çıktılar. İçlerinden İbrahim "Eğer kibritimiz olsaydı güzel bir ateş yakardık." dedi.
Halit hemen elini cebine soktu, bir avuç doluşu kibrit çıkardı,
Çocuklar çürümüş ağaç parçalarından bir küme yaptılar ve ateşe verdiler. Alevler havada yükselmeye, dumanlar iri ağaçları kuşatmaya başladı.
Ateş gitgide ormanın çayırlarına, otlarına yayılarak alevleri büyütüyordu. Her tarafı sarmaya başlıyordu.

Üç çocuk telaşlanıp ateşi söndürmek için uğraşmaya başladılar. Ancak bunda başarılı olamadılar. Büyük bir çınar ağacı da alev aldı. Bu arada çocuklar kaçmaya başladılar.
Ormanın kenarı na geldikleri zaman orman bekçisi tarafından yakalandılar.

Köylüler uzaktan ormandaki dumanı görmüşlerdi. Yangına aşırı sıcaklığın ya da büyük kuraklığın sebep olduğunu sanmışlardı. Çabucak ellerine geçirdikleri balta, kazma, kürek ile ormana koştular. Yangını iyice yayılmadan söndürmek için çok uğraştılar. Sonunda tüm ormanı yanmaktan kurtardılar.
Yangının yol açtığı zarar çok büyüktü. Hem köyün güzelliği, akciğerleri büyük bir darbe almış, hem de maddi hasara sebep olmuştu.
Yangına yol açan küçük çocuklar ve babaları da yasaların öngördüğü cezaları çekmek zorunda kaldılar.

İbrahim HİLMİ